In het derde geval bereken je voor μ een betrouwbaarheidsinterval rond X¯ bij een onbekende σ. Er wordt dan een schatter S voor de standaardafwijking in de populatie gebruikt. En omdat dat extra onzekerheid met zich meebrengt moet je in plaats van een standaardnormale z-waarde een t-waarde opzoeken, waarbij het aantal vrijheidsgraden ν gelijk is aan n−1 .
De berekening van S lijkt sprekend op de berekening van een gewone standaardafwijking. Alleen wordt nu door n−1 gedeeld in plaats van door n.
